Sebuah Lagi Akta Beri Kuasa Penuh ke Menteri

Selepas Rang Undang-undang Pemerdagangan Strategik 2010 diluluskan oleh parlimen sebelum ini, sebuah lagi rang undang-undang yang kal ini memberi kuasa mutlak kepada menteri dalam membuat keputusan.

Rang Undang-undang Anti Pemerdagangan ini diberi kuasa untuk memberi arahan kepada Majli Anti Pemerdagangan Orang.

Terdapat beberapa frasa di dalam rang undang-undang ini yang merujuk kepada menteri dalam membuat keputusan.

Di dalam Seksyen 57, rang undang-undang ini menyebut tentang kuasa menteri untuk memindahkan orang yang diperdagangkan dari satu tempat perlindungan ke tempat perlindungan yang lain;
Seksyen 66 menyebut mengenai hak kuasa kepada Menteri Keselamatan Dalam Negeri untuk membuat peraturan-peraturan yang perlu atau suai manfaat untuk memberikan kuat kuasa penuh, atau bagi menjalankan peruntukan Akta ini;
Seksyen 67 pula memberi kuasa kepada Menteri untuk membuat ubah suaian kepada mana-mana peruntukan akta ini dalam masa dua tahun permulaan kuat kuasanya.

Akta ini membenarkan pembentukan sebuah Majlis Antipemerdagangan Orang. Mengapakah kuasa sebegini tidak diberikan kepada Majlis untuk membuat keputusan?
Ada ketika Perdana Menteri memegang jawatan Menteri Dalam Negeri. Sekiranya situasi ini berulang, maka kita akan mendapati Perdana Menteri diberi kuasa autonomi di dalam isu berkaitan dengan pemerdagangan orang.

Fungsi Majlis Antipemerdagangan Orang

Komposisi Majlis Antipemerdagangan Orang sepatutnya mengambil satu pendekatan yang memberi lebih penekanan kepada perlindungan daripada keselamatan. Ini bermaksud jawatan pengerusi Majlis ini seharusnya dipegang oleh Menteri ataupun pegawai kanan daripada jabatan ataupun kementerian yang bertanggungjawab pada undang-undang ataupun keadilan, dan Menteri Pembangunan Wanita, Keluarga dan Masyarakat dijadikan Naib Pengerusi. Komposisi sebegini sudah memberikan satu syak wasangka. Apa yang akan berlaku sekiranya kedua-dua menteri ini, yang satu daripadanya dilantik melalui pintu belakang Dewan Negara bertindak sebagai orang kedua terpenting di dalam membuat keputusan.

Selain itu, majlis ini juga merangkumi ketua setiausaha ataupun wakil daripada kementerian yang tiada kaitan dengan isu pemerdagangan orang. Misalnya, apa tujuan untuk memasukkan wakil daripada Kementerian Pengangkutan dan Penerangan dalam Majlis ini? Kedua-dua kementerian sepatutnya hanya melaksanakan cadangan dan perintah yang dikeluarkan oleh Majlis Antipemerdangan Orang dan mereka tidak perlu berada dalam Majlis ini.

Rang undang-undang ini hanya memberi tiga kerusi kepada wakil daripada NGO yang mempunyai pengetahuan dan kepakaran tentang isu pemerdagangan orang.

Di dalam sebuah Negara demokrasi, keadaan sebegini tidak sepatutnya berlaku dan ianya digubal menjadi sebuah akta kelak. Mengapakah kuasa yang begitu besar diberi kepada Menteri Keselamatan Dalam Negeri tetapi bukannya kepada Majlis Antipemerdagangan Orang? Kementerian Keselamatan Dalam Negeri merupakan satu kementerian yang penting. Jawatan Menteri ini pernah dipegang oleh Perdana Menteri dalam 20 tahun yang lepas. Jadi, kenapakah kita memberi kuasa yang begitu besar kepada Menteri berkenaan tetapi bukan kepada Majlis Antipemerdagangan Orang yang terdiri daripada wakil daripada kementerian-kementerian dan NGO yang berkaitan?

Sebelum ini, Rang Undang-undang Perdagangan Strategik 2010 dibentangkan di parlimen. Mengikut perincian tersebut juga didapati bahawa terma “pegawai diberi kuasa” yang terbabit di dalam Rang Undang-undang ini. Menurut rang undang-undang ini, pegawai kastam, pegawai polis dan lain-lain jabatan yang bertindak secara langsung diberi kuasa mendapat kuasa mutlak.

Pegawai yang dinyatakan akan diberi kuasa boleh menggeledah dan menyita
tanpa waran, boleh masuk ke mana sahaja tempat atau premis untuk menjalankan siasatan, mengakses data dalam computer serta menggeledah pengangkutan.

Pegawai yang diberi kuasa termasuk pegawai Agensi Penguatkuasaan Maritim Malaysia dan pegawai Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia diberikan kuasa menggunakan kekerasan munasabah dalam melaksanakan urusannya.

Malah, mereka juga diberi kuasa boleh menangkap tanpa waran.

Berbalik kepada anti pemerdagangan, Seksyen 52(3) dalam rang undang-undang ini memberi kuasa kepada Majistret untuk merakamkan keterangan orang yang diperdagangkan dan menyelesaikan perakaman dalam masa tujuh hari dari tarikh pengemukaan orang yang diperdagangkan itu ke hadapannya.

Seksyen ini tidak sehaluan dengan pindaan Kanun Tatacara Jenayah Pindaan 2004 yang dibentangkan oleh Jawatankuasa Pilihan Khas yang telah diluluskan oleh Dewan Rakyat dan Dewan Negara pada tahun lepas. Parlimen yang besidang pada waktu itu bersetuju bahawa perakaman keterangan yang dilakukan oleh Majistret dilupuskan.

Jawatankuasa Pilihan Khas membuat keputusan ini selepas mengambil kira cadangan daripada Peguam Negara sendiri, iaitu Majistret haruslah dibebaskan daripada urusan membuat rakaman keterangan saksi supaya majistret tidak dibabitkan dalam pergaduhan tentang kejituan sesuatu keterangan dan boleh dielakkan daripada hadir dalam perbicaraan Mahkamah Tinggi.

Maka, persoalan penting ialah apakah rasional nya kuasa diberikan kepada Majistret untuk merakamkan keterangan daripada mangsa pemerdagangan orang?

Seperti yang kita sedia maklum, penyalahgunaan kuasa peringkat tertinggi sering berlaku di Negara ini dan pendakwaan sering menemui kegagalan. Menurut sejarah penyiasatan agensi membasmi rasuah, bukti sukar untuk diperolehi. Sesebuah kes yang disiasat oleh badan SPRM (Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia) mengambil masa bertahun-tahun. Apabila keputusan dibuat, pihak yang terlibat sudah meninggal dunia atau tidak berada di jawatan di mana rasuah menular-nular.

Jadi,bagi mengatasi masalah sedemikian, Jabatan peguam Negara yang mendrafkan rang undang-undang perlu peka kepada keadaan sebegini. Pemberian kuasa keterlaluan sebegini akan memberi penganiayaan kepada rakyat dan seluruh umat manusia.

Edisi sunat di sini.

Anonymous merepek ... permalink ... 8/12/2010 04:32:00 pm ...